Մութ է։ Խոր լռութիւն։
Երկինքէն փայլուն աստղիկ մը, կ՚որոշէ իջնել երկիր ու կը փափաքի զգալ հողի ջերմութիւնը։
Կ՚անցնի լայն պողոտաներէն ու փողոցներէն։ Կը տեսնէ տուն մը եւ յանկարծ վառ զգացում մը կը գրաւէ զինքը։ Կ՚ուզէ այդ տունէն ներս սպրդիլ։ Անձայն ու անշշուկ կը մտնէ։
Կը տեսնէ նորածին մը։ Նորածինի հօր ու մօր խանդավառութեամբ կը բորբոքի պզտիկ աստղը։ Կ՚ուզէ յարատեւ կրել այդ զգացումը։ Կը մօտենայ մանուկին ու անոր սրտէն ներս կը խուժէ։
Այդ աստղիկը չի նկատեր, որ այդ օրը՝ 26 Սեպտեմբեր 1869 է։
Այդ աստղիկը չի նկատեր, որ այդ քաղաքը՝ Կուտինա քաղաքն է։
Այդ աստղիկը չի նկատեր, որ այդ տունը՝ Սողոմոնեաններու տունն է։
Գէորգ Սողոմոնեանի եւ Թագուհի Յովհաննէսեանի հայրենի տունը այդ օր կը ցնծայ։ Իրենց գեղեցիկ ձայները եւ երգեր յօրինելու բնատուր յատկութիւնները կը փոխանցեն պզտիկին։ Պզտիկ աստղը կը զգայ, թէ որքա՜ն մեծ սրտի մը մէջ խուժած է։
Դժբախտաբար, կարճ ժամանակ անց, աստղիկը կը գիտակցի, թէ ոչ բոլոր զգացումները յարատեւ են։ 1870 թուականին Սողոմոնին մայրը կը մահանայ եւ այդ պզտիկ աստղիկէն մաս մը տանելով կը ճամբորդէ երկինք։ 10 տարի յետոյ՝ 1880 թուականին՝ այս անգամ Սողոմոնին հայրը կ՚երթայ վերամիանալու իր կողակիցին։
Պզտիկ Սողոմոնը եւ աստղիկը 11 տարեկանին որբ կը դառնան։ Թէեւ բեկեալ, սակայն աստղիկը կը զգայ, թէ որքան հզօր է պզտիկ Սողոմոնին սիրտը: Չ՚ուզեր հեռանալ։ Գիտէ, թէ օր մը նորէն պիտի զգայ այդ խորունկ տպաւորութիւնները։
Այդ պզտիկ աստղը եւ Սողոմոնը կը մեծնան, կը շողան ու կը բոցավառին։ Միասնաբար կը կերտեն Կոմիտասը։
Եւ Կոմիտասը կ՚աստղազարդէ իր ժողովուրդին երկինքը։
Հայ երգահան, երգիչ, երաժշտագէտ, բանաստեղծ, վարդապետ, ուսուցիչ, բանահաւաք, խմբավար եւ մանկավարժ Կոմիտաս։ Սխրանքդ, զոր նուիրեցիր ապագայ սերունդներուդ եւ ազգիդ, դեռ սուրբ է եւ վառ։
Կոմիտասը... անմոռանալին։
