«Մեծ քաղաք»ի եռանդուն երգիչը բառերու մեծ համանուագի մը հանճարեղ վարիչն էր։ Բառերուն հետ իրապէս «բառ կը խաղար» իսկ չարերուն հետ՝ չէր խաղար։
«Գունաւոր սահմաններ» որոշեց ու լարախաղացի մը նման խաղաց այդ սահմաններուն վրայ՝ լայնքին ու երկայնքին, համադրելով նաեւ զանազան գոյներ՝ կարմիր, կապոյտ, կանաչ, ճերմակ, սեւ... Ի վերջոյ անդրադարձաւ, թէ սոսկ պատրանք էր անսահմանին հասնիլ։
«Բարի երկինք» մաղթեց բոլորիս ու հիացաւ այդ չարաճճի աստղով, որ կը նայի երկրագունդին ու կը մարի խնդալէն։
«Կանանչ հող»ով շարունակեց պատմել իր շատ սիրելի Կիկոյին արկածախնդրութիւնները ու պարզեց, թէ իւրաքանչիւրս մենաւոր Կիկօներ ենք։
«Մէկ քարով երկու գարուն» բերաւ ու հրամցուց մեզ այդ երրորդ ոչխարին միսը, որ կեանքի համ ունէր։
«Մաղ մը ջուր» էր իր պարտքը մեզի ու արթնցուց բոլորս հետեւեալ տողերով՝
«ես առաւել դուն հաւասար է մենք, այդ առաւելը գծելն է դժուար»։
«Ծայրը ծայրին» հասաւ ու «եօթանասունհինգին սահմանին» երբ իրեն «անցիր նայինք» մը ըսին, շատ չսիրեց այդ «նայինք»ը բայց շարունակեց ստեղծել։
Ինչպէ՞ս կրնար դադրիլ։
«Ջուրը պատէն վեր» հանեց ու ապշեցուց բոլորս։ Վերջալոյսը դիտելու կ՚ելլէր Յարվարդին, Եդուարդին ու Գաբոյին հետ։ Տարիներ ետք, ինքը մնաց միայն՝ իր վերջալոյսին հետ գլուխ գլխի։
Տասներկու տարի առաջ՝ 21 Փետրուար 2007 թուականին, ինչ որ մնաց իրեն «այս աղուոր ճամբորդութենէն» հետը տարաւ ու լքեց մեզ՝ մեր վերջալոյսերուն հետ գլուխ գլխի։
Միտքը դրեր էր Կիկօն՝ պիտի չմեռնէր, մեր գեղեցիկ մայրենիին պէս։
Կիկօն չմեռաւ, Կիկօն կ՚ապրի բոլորիս մէջ, մեր գեղեցիկ մայրենիին պէս։
Քանի որ, «հարիւր անգամ Կիկօ մենք» ենք։
Զահրատը իր ճարտարամիտ վրձինով նկարեց ամենալաւ տեսարանները։
Իր ներկը եղաւ մեր մայրենին։
Մեր մայրենին իր բազմաձայն խազերով յօրինեց ամենալաւ համանուագները։
Իր նուագախումբի անդամներէն մէկն ալ՝ Զահրատն էր։
21 Փետրուար՝ Զահրատի տարելիցը։
21 Փետրուար՝ մայրենի լեզուի օր։
