Թարգմանչաց Տօն։
Մանուկ հասակիս, այս տօնը այլ նշանակութիւն ունէր։ «Թարգմանչաց Տօնը» բանաստեղծութիւններ արտասանելու եւ հայերէն երգեր երգելու տօն էր մեզի համար։ Խանդավառ կը զգայինք (կամ ես կը նախընտրեմ այդպէս յիշել) ու բոլորս ջանք կը թափէինք բանաստեղծութիւն մը եւս սորվելու համար, որպէսզի դպրոցական հանդէսին առաւել դեր ստանձնէինք։
Այս հանդէսներէն մէկուն պատրաստութեան շրջանին էր, երբ ես սորվեցայ հետեւեալ տողերը.
Շատ կը սիրեմ ես իմ լեզուս
Սիրելին է մեր ամէնուս
Անով կ՚երգեմ ու կը կարդամ
Երբ զայն լսեմ, կ՚ուրախանամ։
Սիրելին է մեր ամէնուս
Անով կ՚երգեմ ու կը կարդամ
Երբ զայն լսեմ, կ՚ուրախանամ։
Կ՚արտասանեմ միշտ երջանիկ
Բառերն անոր հատիկ հատիկ
Շատ կը սիրեմ ես իմ լեզուս
Իմ մայրենի քաղցր լեզուս։
Բառերն անոր հատիկ հատիկ
Շատ կը սիրեմ ես իմ լեզուս
Իմ մայրենի քաղցր լեզուս։
Թէեւ պզտիկ էի եւ ամէն բանի մասին չէի կրնար դիտարկութիւններ ունենալ, սակայն մէկ բան գիտէի՝ իրօք մայրենիս քաղցր էր ու այդ դպրոցական ներկայացումէն ետք, այս բանաստեղծութիւնը դարձաւ քայլերգ ու ես սկսայ զայն արտասանել ամէն օր, ամէն ժամ ու ամէն տեղ։
Մինչդեռ կարճ ժամանակ անց, հասկցայ որ, ընտանիքիս համար մեր մայրենին ունէր աւելի աղի եւ խորունկ իմաստ։ Մեր տան հացը՝ մեր մայրենիին շնորհիւ էր։ Բայց լոկ հաց չէր ան։ Օդ էր եւ ջուր էր։ Հուր եւ հող էր։
Այսօր գաղտնի նախանձ մը կը զգամ մանկութեանս հանդէպ։ Նոյն խանդավառութիւնը կրկին զգալ կ՚ուզեմ, սակայն գիտեմ, թէ խանդավառ զգալու համար կանուխ է տակաւին։
Կը փորձեմ այդ արտասանութեանս հետքերով շահիլ մանկական խանդավառութիւնս։
Շնորհաւոր Թարգմանչաց Տօն։
