135 տարի առաջ այսօր՝ 20 Ապրիլ 1884 թուականին, Սեբաստիոյ Բրգնիկ գիւղի բնակիչներէն Գրիգորը, Զատկի խթման գիշեր կ՚երթայ Բրգնիկի Ս. Սարգիս Եկեղեցին։ Երբ ան մտիկ կ՚ընէ Դանիէլ մարգարէի ընթերցուածը, տունէն լուր կը ղրկեն, որ ընտանիքի անդրանիկ զաւակը աշխարհ եկած է։
Անկասկած՝ նորածինը Դանիէլ կը կոչեն։
Այդ գիշեր, Չպուգքեարեաններու երդիկին տակ կը ծնի փոքրիկ Դանիէլը։
Այդ գիշեր, Չպուգքեարեաններու երդիկին տակ կը ծնի մեծ բանաստեղծը՝ Դանիէլ Վարուժանը։
Այդ գիշեր, Չպուգքեարեաններու երդիկին տակ կը ծնի մեծ բանաստեղծը՝ Դանիէլ Վարուժանը։
Նախ կ՚ըլլայ պանդուխտ եւ ապա՝ դպրոցական մը։ Կը գրէ իր առաջին բանաստեղծութիւնները տասնչորս տարեկան հասակին։
Կը դառնայ բանաստեղծ։
Կը դառնայ ուսուցիչ։
Կը դառնայ մտաւորական։
Կը դառնայ ուսուցիչ։
Կը դառնայ մտաւորական։
Իր գրիչին աւիւնը կ՚ըլլայ հայրենի հողը՝ մերթ իր ցաւով եւ մղձաւանջով, մերթ մշակներով եւ աստուածներով։
1 Նոյեմբեր 1908 թուականին, ի պատասխան Թէոդիկին, կը գրէ հետեւեալ տողերը.
«Իսկ բաղձանքս եթէ կ՚ուզէք, - բաղձանքս է ապագային մարդերուն նուիրել այնպիսի հզօր երգ մը՝ որ Հայրենիքը ինծի պէս արարած մը ծնած ըլլալուն գոնէ չզղջայ:»
Ո՛վ արուեստի բագին, վարպե՛տ Վարուժան, ազգը երբեք չզղջաց քեզ ծնած ըլլալուն։
Թէ՛ յիշատակդ, թէ՛ ուժգին խօսքդ, թէ՛ երազներդ անմահ են...
Յիշատակն արդարոց օրհնութեամբ եղիցի։
