Բարի Վերամուտ

Պոլիս եմ։ Գնալը կղզի։
Կը դիտեմ ալեկոծ ծովը։
Կը տեսնեմ միւս կղզիները՝ Պուրկազը, Հէյպէլին եւ Մեծ Կղզին։
Ծովուն խախուտ ալիքները համընթաց կը ցնցեն մտածումներս։ Կարելի՞ է կասեցնել երեւակայութեան սահմանները։

Յետոյ կը նկատեմ քաղաքը... Այդ կոպիտ եւ յաւակնոտ քարէ կոյտը։
Այո, կոյտ մըն է լոկ, ոչ շունչ ունի, ոչ ալ եռանդ։
Խոնջ է, շա՜տ յոգնած։
Աչքերս կը սեւեռեմ մեր տան դիմաց գտնուող վարդագոյն շէնքին՝ երբեմնի Ներսէսեան վարժարանին։ Խոր լռութիւն կը տիրէ։

Յանկարծ ճայերու ձայները կը վերածուին մանուկներու ձայներու...
Վարժարանի փեղկերը կը բացուին, վերամուտ է։

Կրկին կը նայիմ քաղաքին։ Կանաչ է, դեռ մատղաշ եւ կ՚ապրի, կը շնչէ։
Ալիքնե՛ր, կեցէ՛ք, կանգ առէ՛ք։ Չեն խաղաղիր մտածումներս։

Կ՚երազեմ երբեմնի քաղաքը, որ բազում գրիչներու ուրախութիւն պատճառած է, ոմանց ալ հիասթափութիւն։
Հիմա անշունչ է, իր ծոցէն չեն բուսնիր նոր ծիլեր։
Ես այդ հին քաղաքը կ՚ուզեմ, որ հին լուսանկարի մը պէս յաճախ կը յամառի դէմս ելլել վէպերու, յուշագրութիւններու եւ բանաստեղծութիւններու մէջ։
Կ՚երազեմ, կ’ոգեւորուիմ, կ՚ուրախանամ, կը հիասթափուիմ։
Կը նկատեմ, որ այդ քարէ կոյտը կը լուծուի, հեղուկ կը դառնայ։
Այդ քարէ կոյտը՝ գրիչիս թանաք կը հանդիսանայ։
Կը թաթխեմ գրիչս այդ քաղաքի խորքին ու կը սկսիմ գրել։
Ներսէսեան վարժարանի զանգակը կը հնչէ։
Կը սթափիմ։

Ծովը խաղաղ է։