Իւրաքանչիւր մարդ կտոր մը երկինք ունի իր ներաշխարհին մէջ։
Երբեմն արեւոտ է այդ երկինքը, երբեմն ամպոտ։ Մերթ կ՚անձրեւէ եւ մերթ կը ձիւնէ։
Երբեմն արեւոտ է այդ երկինքը, երբեմն ամպոտ։ Մերթ կ՚անձրեւէ եւ մերթ կը ձիւնէ։
Իւրաքանչիւր մարդ ակնածանքով կը դիտէ այդ երկինքը։
Հոն է, որ զեփիւռներ կը վերածուին փոթորիկներու եւ այդ երկինքին մէջ է, որ սաստիկ անձրեւներու կը յաջորդեն ծիածաններ։
Հոն է, որ զեփիւռներ կը վերածուին փոթորիկներու եւ այդ երկինքին մէջ է, որ սաստիկ անձրեւներու կը յաջորդեն ծիածաններ։
Իւրաքանչիւր մարդ տարբեր հովանի մը կը գտնէ այդ գոռոզ երկինքէն պաշտպանուելու յոյսով։
Ոմանք կը պատսպարուին հովանոցի մը տակ եւ ոմանք ալ ինքնակամ կը յանձնուին անոր անակնկալներուն։
Ոմանք կը պատսպարուին հովանոցի մը տակ եւ ոմանք ալ ինքնակամ կը յանձնուին անոր անակնկալներուն։
Իւրաքանչիւր մարդ կը պայքարի այդ երկինքին դէմ։
Երբեմն մեծ փոթորիկներու դիմաց ամուր կենալով, երբեմն ալ հովուն դէմ խոնարհելով։
Երբեմն մեծ փոթորիկներու դիմաց ամուր կենալով, երբեմն ալ հովուն դէմ խոնարհելով։
Վերջապէս բոլորս ալ կը դիտենք այդ երկինքը՝ մանկական զուլալ սպասումներով եւ ինչ, որ պատահի, չենք դադրիր երազելէ՝ նորանոր ծիածաններու ակնկալիքով։
No comments:
Post a Comment